rehabilitacja neurologiczna
Celem rehabilitacji neurologicznej jest przywrócenie wszystkich utraconych funkcji ruchowych, oraz funkcji aktywności codziennych powstałych m.in. po uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego (np.udar mózgu, zaburzenia pracy móżdżku, mózgowe porażenie dziecięce, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona).
Jeżeli przywrócenie funkcji ruchowych nie jest w całości możliwe, ważne jest nauczenie pacjenta, jak radzić sobie z powstałą niepełnosprawnością. Adaptacja, innymi słowy kompensacja to proces, w którym pacjenci uczą się innych strategii ruchowych tak, aby mogli swobodnie funkcjonować w swoim środowisku pomimo powstałych ograniczeń. Bez odpowiedniego nadzoru rehabilitanta nad tym procesem może dojść do wykształcenia się u pacjenta szkodliwych dla jego sprawności wzorców kompensacyjnych.
W przypadku chorób neurologicznych powrót do pełnej sprawności jest często niemożliwy. W takim przypadku działania rehabilitanta są ukierunkowane na podtrzymywanie tych funkcji, które pozostały. Szczególnie ważne jest to w przypadku postępujących chorób neurologicznych jak np.w stwardnieniu rozsianym. Liczne badania naukowe wykazują, że mimo postępującego procesu choroby, możliwe jest utrzymanie możliwości funkcjonalnych pacjentów a nawet modulowanie postępu choroby działaniami fizjoterapeutycznymi. Badania naukowe dowodzą również, że ćwiczenia powinny być ukierunkowane nie tylko na zadanie, ale przede wszystkim na jego kontekst praktyczny. Wykonywanie ćwiczeń skierowanych na funkcję pomaga utrwalać prawidłowe wzorce ruchowe, co może być skutecznym czynnikiem zapobiegającym pogorszeniu sprawności.
Rehabilitacja neurologiczna powinna być realizowana kompleksowo. Kluczowe jest zidentyfikowanie optymalnego sposobu postępowania biorąc pod uwagę charakterystykę danego pacjenta. Poza tym należy określić odpowiednią dawkę poszczególnych zadań oraz czas rozpoczęcia rehabilitacji po powstaniu uszkodzenia mózgu.
Jeżeli przywrócenie funkcji ruchowych nie jest w całości możliwe, ważne jest nauczenie pacjenta, jak radzić sobie z powstałą niepełnosprawnością. Adaptacja, innymi słowy kompensacja to proces, w którym pacjenci uczą się innych strategii ruchowych tak, aby mogli swobodnie funkcjonować w swoim środowisku pomimo powstałych ograniczeń. Bez odpowiedniego nadzoru rehabilitanta nad tym procesem może dojść do wykształcenia się u pacjenta szkodliwych dla jego sprawności wzorców kompensacyjnych.
W przypadku chorób neurologicznych powrót do pełnej sprawności jest często niemożliwy. W takim przypadku działania rehabilitanta są ukierunkowane na podtrzymywanie tych funkcji, które pozostały. Szczególnie ważne jest to w przypadku postępujących chorób neurologicznych jak np.w stwardnieniu rozsianym. Liczne badania naukowe wykazują, że mimo postępującego procesu choroby, możliwe jest utrzymanie możliwości funkcjonalnych pacjentów a nawet modulowanie postępu choroby działaniami fizjoterapeutycznymi. Badania naukowe dowodzą również, że ćwiczenia powinny być ukierunkowane nie tylko na zadanie, ale przede wszystkim na jego kontekst praktyczny. Wykonywanie ćwiczeń skierowanych na funkcję pomaga utrwalać prawidłowe wzorce ruchowe, co może być skutecznym czynnikiem zapobiegającym pogorszeniu sprawności.
Rehabilitacja neurologiczna powinna być realizowana kompleksowo. Kluczowe jest zidentyfikowanie optymalnego sposobu postępowania biorąc pod uwagę charakterystykę danego pacjenta. Poza tym należy określić odpowiednią dawkę poszczególnych zadań oraz czas rozpoczęcia rehabilitacji po powstaniu uszkodzenia mózgu.
